Hayat

Şu bizim şımarık çocuk... Nasıl da üzüyor bizleri, acımasızca yalnızlığa sürüklüyor her geçen gün ...
           Belki sevdiklerimizi de alıyordur ya da sevmediklerimizi .
Belki mutluyuzdur .. sebepsizce ,  hayata inat .
                  Fazla  geleceği merak ediyoruzdur, başımıza neler geleceğini bilmeden .
Şu bizim şımarık çocuk diyorum, çok gaddar;
 üzülmemize nasıl göz yumabiliyor ?
                 Çok  inatçı,aksi .. Bizi hiç görmüyor..
Sanki yokmuşuz gibi...
Biraz da kıskanç sanırım , bizim mutsuz olmamızı istiyor.. Ne varsa alıp götürüyor!
              Bazende maziyi özlüyor sanırım , Her gelen yılın bir önceki yıldan acısını çıkarıyor.
Bi hayli yorgun.. herkesi , sebebsizce bırakmak istiyor .
                      Bazende çok yaşanılası oluyor ..
Fazlasıyla burjuva , ukala, sevimsiz birşey olup çıkıveriyor .
                                              Artık kime özeniyorsa. !


O bile çaresiz oluyor yeri geldi mi .
        Hah işte tam zamanı ! nasıl da düştün elime .. !!


♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥  ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ 
Ah be şımarık çocuk ! hiç orta yolu bulamaz mısın sen ?
Ya neden fazla iyi, mutlu olursun ..
        Ya da çaresiz,yalnız,mutsuz ...